Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

'Αντζελα Δημητρακάκη / "Μέσα σ΄ένα κορίτσι σαν κι εσένα"

Σου γράφω για ένα βιβλίο που διάβασα.  Το πρώτο της καινούριας χρονιάς. Μου το πρότεινε μία φίλη, της οποίας το γούστο εμπιστεύομαι. Αλλόκοτο να διαβάζεις ένα βιβλίο έχοντας ήδη μία προ-διαμορφωμένη εικόνα γι’ αυτό. Αν και σήμερα έτσι γίνεται με τα περισσότερα : η κριτική του έργου φτάνει σ’ εσένα πριν από το έργο.

Μέσα σ΄ ένα κορίτσι σαν κι εσένα
Η συγγραφέας λέγεται Άντζελα Δημητρακάκη και το μυθιστόρημά της «Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν κι εσένα". Είχα διαβάσει παλαιότερα το «Μανιφέστο της ήττας» και με είχε βάλει σε πολλές σκέψεις περί μαζικότητας, ομαδικότητας και σύγχρονης τέχνης. Ομοίως έκανε και η Κατίνα (η πρωταγωνίστρια του βιβλίου). Δεν ξέρω αν το βιβλίο μου άρεσε, αλλά η Κατίνα και ο τρόπος που αναζητά να βρει το βηματισμό της στη ζωή με ενδιαφέρουν.
Η Κατίνα είναι αληθινή, αλλά κρύβει και πράγματα. Από τη μια είναι θαρραλέα, από την άλλη όχι. Θέλει να γράψει, αλλά δεν. Θέλει να ερωτευτεί, αλλά όχι. Θέλει μαμά, αλλά φοβάται. Ίσως αυτό να είναι: η Κατίνα είναι στη φάση που τελειώνει μέσα της εκείνο το παιδικοεφηβικό που ήταν, ενώ δεν έχει αρχίσει ακόμα μέσα της το ενήλικο. Ίσως επειδή πολλά από τη ζωή της τα βλέπει κάπως από μακριά, σαν να τα παρατηρεί μάλλον παρά να τα ζει η ίδια. Σαν να τα βλέπει όλα μέσα από ένα γυαλί, όχι παραμορφωτικό, αλλά απόμακρο και ξένο. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Υπάρχουν άνθρωποι χωμάτινοι. Η Κατίνα δεν είναι. Η Κατίνα είναι μάλλον θαλάσσια ύλη (pun intended)
Εκείνο που με κούρασε λιγάκι είναι η συγκέντρωση της Δημητρακάκη στην ομοφυλοφιλία της Κατίνας. Γενικά, με κουράζουν τα gender studies. Θεωρώ πιο ενδιαφέρον ο δημιουργός να βλέπει τον χαρακτήρα ως άνθρωπο, ως όλον. Θα μου πεις ότι ορισμένα χαρακτηριστικά επηρεάζουν την ταυτότητα ενός ήρωα, τον καθορίζουν ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλα. Θα συμφωνήσω, αλλά θεωρώ ότι η αποδόμηση είναι χρήσιμη μόνο όταν οδηγεί σε σύνθεση, όταν λειτουργεί ως εργαλείο και όχι ως σκοπός.
Εν τέλει, το απόλαυσα Το Κορίτσι. Όπως είπα και στη φίλη μου, με έκανε να θέλω να γράψω. Και με έκανε να νιώσω νέα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).
 

2 σχόλια:

  1. Για μένα πάλι, περιέργως δε βάρυνε καθόλου το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Θεώρησα ότι θα είχε το ίδιο ακριβώς βάρος αν η Κατίνα έψαχνε για άντρα, αντί για γυναίκα. Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, βέβαια. Προσωπικά το διάβασα ως ένα μυθιστόρημα με θέμα την αναζήτηση της ταυτότητας.
    Μάρθα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ζήτημα της ομοφυλοφυλίας με βάρυνε από την πλευρά της δημιουργού (όχι του χαρακτήρα). Εννοώ ότι θεώρησα κάπως εμμονική την συγκέντρωση στο θέμα αυτό, τη στιγμή που ήταν ξεκαθαρισμένο από την πλευρά του χαρακτήρα. Ατελείωτο το θέμα της αναζήτησης ταυτότητας. Μένει ανοιχτό για όσο και όσους ζούμε. :)

      Διαγραφή